[artykuł powstał z niewielką pomocą rodziców]

Pierwsze zajęcia były na próbę. Od razu mi się spodobały, choć na początku nie miałem zielonego pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Na treningu tylko ja byłem nowy. Było sporo dzieci w różnym wieku, głównie chłopaki. Widziałem, że robią fajne rzeczy: fikołki, skoki, upadki. Trener – Sensei mówił coś w dziwnym języku, ale jakoś wszyscy łącznie ze mną go rozumieli - a przynajmniej tak mi się wydawało. Potem okazało się, że to tak mi się wydawało. Potem okazało się, że to było po japońsku. Po kilku treningach dostałem od rodziców moją pierwszą judogę. Byłem bardzo szczęśliwy, a na kolejnych zajęciach czułem się już jak prawdziwy uczeń. Potem były egzaminy na kolejne pasy – Kyu – najpierw biały, żółty, pomarańczowy i zielony. Odbywają się one raz w roku, zimą. Przez cały rok można, więc doskonalić swoje umiejętności i techniki, by przeskoczyć na kolejny poziom.

Na początku ćwiczyłem w grupie młodszych dzieci prowadzonej przez Sensei Magdę, a gdy zdałem egzamin na pomarańczowy pas przeszedłem do zaawansowanej grupy Sensei Marcina i ćwiczę w niej ponad rok. Lubię chodzić na aikido, bo dzięki temu czuję się o wiele sprawniejszy i sprytniejszy. Uczę się wielu technik czyli różnych ciekawych ruchów ciała do obrony przed przeciwnikiem.

BO AIKIDO TO SZTUKA SAMOOBRONY!
Podoba mi się to, że nie muszę na siłę z nikim walczyć, a raczej uczę się jak wykorzystać swoje własne możliwości, umiejętności oraz siłę przeciwnika, żeby uchronić samego siebie i innych. Lubię treningi, bo są bardzo energiczne i dynamiczne. Jeszcze nigdy się na nich nie nudziłem, za ta wielokrotnie bardzo się zmęczyłem – ale to jest nawet przyjemne :-)